Super woman voelde ik me, nadat ik die geweldige baan had gescored bij dat internationale bedrijf. Wat was ik de eerste keer trots toen ik in het vliegtuig naar Londen zat voor een meeting en die week erna voor een meeting naar Luxemburg vloog. Keihard werken vond ik leuk en ik ging er voor de volle 100% procent voor.
Natuurlijk had ik ook de karaktereigenschappen die de meeste mensen die een burn-out hebben gehad wel herkennen. Ik had een groot verantwoordelijkheidsgevoel, was perfectionistisch, sociaal en ik was enorm onzeker….
Nu kan ik zeggen dat ik het aan de omgeving lag waar ik werkte, dat het aan de collega’s lag (die het me in mijn laatste functie zeker niet makkelijk hebben gemaakt), dat ik te veel uren maakte en dat financiële wereld zo hard was. Natuurlijk is dat gedeeltelijk waar, maar dit was niet de reden dat ik burn-out raakte. Want de reden dat ik ooit een burn-out heb gekregen, die lag voor een groot deel bij mezelf.
Ik was degene die zo onzeker was, waardoor ik perfectionistisch werd op mijn werk. Ik stelde hoge eisen aan mezelf en was nooit tevreden. Als een presentatie goed was gegaan, kon ik alleen die ene slide nog herinneren waar dat foutje opstond.
Ik was degene die zo graag door iedereen aardig gevonden wilde worden. Ik wrong mezelf in allerlei bochten, want door iedereen aardig gevonden willen worden is niet zo makkelijk. Daar gaat heel veel energie in zitten. Want ook al vond ik collega X de grootste eikel die er bestond, toch wilde ik dat hij mij wel aardig vond.
Ik was degene die nooit haar grenzen aangaf. Zeiden collega’s iets tegen mij wat eigenlijk niet kon? Ik lachte het weg, terwijl het huilen me nader stond dan het lachen. Moest er nog wat extra’s gebeuren? Geef maar aan Josine, dan komt het wel goed. Hadden de jongens van de salesafdeling weer wat nieuws bedacht? Kom maar op, ik voer het wel uit.
Ik was degene die super loyaal was. Natuurlijk deed ik mijn werk naar mijn beste kunnen, dat deed toch iedereen? En ik verwachtte ook echt dat iedereen dit deed, waardoor mijn verwachtingspatroon sky high was. Voldeden collega’s of mijn manager niet aan mijn verwachtingen dan gaf dit irritaties en frustraties, want we moesten toch allemaal super loyaal zijn naar ons werk? Werk is toch het belangrijkste van alles…
Ik was ook degene die zo lekker hands on was, die van aanpakken wist. Moest er wat gebeuren? Kom maar op! Als ik zelf het initiatief nam kon ik ook lekker de verantwoordelijkheid nemen en had ik alle touwtjes in handen, wat is er nou mis met een controlefreak? Ik had toch al het overzicht en nu wist ik tenminste zeker dat het goed kwam.
En ik durf je met mijn hand op mijn hart te zeggen dat ik toen de tijd echt niet door had dat ik niet goed bezig was. Ja ik was wel goed bezig, voor mijn baas of bedrijf. Ik was de altijd vrolijke collega die alles kon. Maar voor mezelf… ik was mezelf helemaal kwijt. Deed dingen niet meer omdat ze goed voor mij voelden, nee ik wist niet eens meer wat goed voor mij was.
Ondertussen weet ik heel goed dat grenzen aangeven juist aangeeft dat je een sterke persoonlijkheid hebt. Dat je het lef hebt om voor jezelf te kiezen en je niet als voetveeg laat behandelen.
Ondertussen weet ik ook dat perfectionisme super zonde is! Want het zorgt ervoor dat je nooit kunt genieten van de dingen die je bereikt, want het kan altijd beter…
Ondertussen weet ik dat je niet door iedereen aardig gevonden kan worden! En dat dit helemaal niet erg is, als jij jezelf maar aardig vindt. Want als jij jezelf aardig vindt dan heb je de goedkeuring van al die andere mensen helemaal niet nodig.
Ondertussen weet ik dat loyaal zijn goed is, maar dat je het ook kunt overdrijven. Werk is werk, punt. Je krijgt betaalt voor 8 uur op een dag en voor bepaalde werkzaamheden, verwachten mensen meer van je? Dat kan maar dan moeten er andere dingen verdwijnen, je kunt niet alles.
Ondertussen weet ik ook dat ik niet alles kan doen en dat ik ook niet alles hoef te doen. Ik hoef niet overal de controle over te hebben, het is prima als dingen anders gaan dan gepland. Overal is namelijk een oplossing voor en of het nu rechtsom of linksom is. Het komt wel goed…
Wat was voor jou de reden dat je een burn-out hebt gekregen? En wat zou jij anderen willen meegeven die nu thuis zitten met een burn-out? Want samen staan we sterk en kunnen we elkaar helpen!
