Tessa stuurde mij dit weekend dit prachtige gedicht en wij herkenden beiden heel erg de maatschappelijke druk die we beiden voelden voordat we een burn-out kregen. Mooi en herkenbaar dus ik wilde dit gedicht graag met jullie delen..
een gedicht van Paul van Vliet uit 1964
Ze zeggen dat je heel intens moet leven
En moet wroeten in ’t mysterie van je ik
En dat je hoge idealen na moet streven
met dat lector et meergo in je blik
ze zeggen dat je rusteloos moet zoeken
todat je door het bos de bomen niet meer ziet
En gelouterd door het leven
Kun je dan de geest gaan geven
Voor mij hoeft ’t niet
Ze zeggen dat je zeeën moet bevaren
door te reizen wordt je blik zo ruim en wijd
en dat je dozen vol met dia’s moet bewaren
Anders ben je voor je het weet die ruimte kwijt
En dat je de natuur moet gaan verkennen
Bij het krieken van de morgen, met een lied
En met grof geruite rokken
Langs de vrije velden sjokken moet
Voor mij hoeft ’t niet
Ze zeggen dat je een gezin moet stichten
Want anders ben je nooit echt vrouw geweest
En dat je juichend je moet storten op je plichten
Want een leven vol met offers is een feest
Het is zaliger te geven dan te nemen
Ook al is er dan geen hond die het zo ziet
Alsmaar rijker wordt je leven
Mien wil niks, Mien blijft maar geven
Voor mij hoeft ’t niet
En dan moeten ze je ook nog aardig vinden
En sociaal en oergezellig en gastvrij
En zo krijg je op den duur dat leger vrinden
En dat heerlijke gevoel: ik hoor d’r bij
En dan krijg je steeds de hartelijke groeten
van Jan en Alleman en God weet wie
En de apotheose is de kerstkaartenneurose
Voor mij hoeft ’t niet
En dan moet je verder altijd stelling nemen
En polariseren zodat iedereen je kent
En het een of andere sterke standpunt claimen
Om ze goed te laten zien dat je d’r bent
En dan moet je je bij groepen aan gaan sluiten
Met een krachtig doel en een strijdvaardig lied
En als het zo nog niet wil lukken
Dan maar ingezonden stukken
Voor mij hoeft ’t niet
En dan denkt u: wat is dat nou toch voor leven
Zonder doel en zonder drift en zonder plan
Hoe staat het dat je je nergens aan wilt geven
Wat ontzetten voor d’r ouders en d’r man
En dan zegt u: kom die moeten we gaan redden
Die heeft vast een heleboel verdriet
En met harten voor erbarmen
Sluit u mij dan in uw armen
Voor mij hoeft ’t niet!
