Een jaar of drie- vierentwintig was ik, ik weet het niet eens meer precies, toen ik van het één op andere moment mijn bed niet meer uit kon komen. Op. Over. Uit. Inmiddels ben ik éénendertig jaar oud. Voor Herhealth heb ik al jaren geen artikel meer geschreven omdat ik simpelweg over een burn-out niets meer te melden had. De afgelopen tijd kreeg ik opeens weer berichtjes en een telefoontje van lezers. Vrouwen die herkenning voelde in mijn artikelen, mij bedankte voor de openheid en zo raakte we aan de praat. Tijdens deze gesprekken merkte ik dat deze lezers weinig toekomstperspectief ervaren. Vragen als: hoelang gaat dit duren? Wat kan ik doen? En op wanhopige dagen, en believe me die hebben we allemaal wel eens (gehad), blijft het voor altijd zo? Deze gesprekken bleven lang in mijn achterhoofd echoën. Ken je dat? Dat het op de gekste momenten terug blijft komen? Duidelijk, daar moet je dan wat mee. Maar wat?
Coachen doe ik niet meer. Door het coachen had ik het gevoel dat ik met één been in het verleden bleef hangen. De één na de andere herkenbare ervaring werd met mij gedeeld en dat rakelde nog wel eens gevoelens en herinneringen op. Na het besluit om te stoppen met coachen ben ik gaan werken met kinderen, wat ik als zinnig en dankbaar werk ervaar. Schrijven is echter nog steeds mijn grote liefde en dus besloot ik om een artikel voor Herhealth.nl te schrijven en voor diegene die het fijn vindt hopelijk wat toekomstperspectief te bieden.
Het idee van beter worden of beter zijn loslaten.
Laten we meteen de meest prangende vraag maar aanhalen ‘word ik ooit weer beter?”. Ja en nee. Ten eerste is dit voor iedereen verschillend. Ik zat echt goed aan de grond. Kon de eerste weken niet langer dan tien minuten naar buiten voor de vogelzang geluiden mij een paniekaanval bezorgde. Zo erg was mijn zenuwstelsel over zijn toeren. Het duurde bijna een maand voordat ik naar de supermarkt kon en in staat was om alle prikkels te verwerken.
Achteraf zie ik dat het best een prestatie is als je zover moet gaan, om jezelf zover de vernieling in te helpen. Het lastige is; afbreken is makkelijker dan opbouwen. Het is wat het is. Opbouwen heeft gewoonweg tijd nodig. Natuurlijk zijn er genoeg dingen die je kunt doen om je herstel te helpen, zowel mentaal als fysiek, maar uiteindelijk is het belangrijkste om je tijd te nemen. Ongeveer 4 jaar geleden besloot ik dat ik ‘beter’ was, ondanks de klachten, zoals niet lang achter de computer kunnen zitten, die ik nog had. Daar heb ik na EMDR-therapie (kom ik later op terug) nog een stap in gemaakt doordat ik toen oprecht in elke vezel van mijn lijf dankbaarheid voelde voor hoe het nu gaat. Alles is goed. Als dit het is en de restklachten nooit meer verdwijnen, dan is dat ook oké. Het gekke is dat ik nog steeds van die ‘oké, dit kan ik blijkbaar ook weer momenten’ heb. Ik heb hier eerder over geschreven maar de mantra ‘be where you are, not where you think you should be’ is voor mij echt een life changer geweest waar ik nog steeds gebruik van maak.
Bewust onderhouden
Nee, ik heb het niet over je auto of je bloemenperken. Ik heb het over JOU, jezelf onderhouden. Nederland is koningin symptoombestrijding. De beste tip die ik van een haptonoom kreeg was ‘blijf in contact met jezelf. Investeer in onderhoud’. Prachtig. Dat heb ik gedaan. Per drie weken boek ik een ontspanningsmassage en zorg ik dat ik in ieder geval de twee uur daarna even niets hoef. Gewoon met een kop thee en een goed boek op de bank. Het is voor mij meteen een mooie graatmeter. Op het moment dat ik een massage gemist heb omdat ik het te druk heb, gaat er een alarmbel af. Op de rem trappen vind ik nog steeds niet altijd even makkelijk maar het moet. Dan gaat er dus iets mis en moet ik (van mezelf) gaan schrappen in mijn agenda. De afspraak met jezelf is altijd de belangrijkste.
In contact met jezelf blijven gaat ook over het erkennen en verwerken van je emoties. Pas vorig jaar heb ik me aan een EMDR-therapie gewaagd. Pfoe. Dat is niet niks en dat wist ik. Het was me al een keer aangeraden door een psycholoog. Ik had geweld gezien binnen de jeugdzorg wat me niet losliet. Ik zag echter niet in hoe ik dat zou moeten doen. Als de vogels me al doodsangsten aanjagen, hoe kan ik dan in godsnaam een uur in trauma’s wroeten? Wat ben ik blij dat ik dat toen niet gedaan heb. Vorig jaar was ik sterk genoeg en ging ik de therapie vol angst tegemoet. Wat bleek? Niet alleen die agressie maar ook de hele burn-out zat me diep. Je ontworteld en zwak voelen. Niet in staat om voor jezelf te zorgen of om op jezelf (je lijf en hoofd) te kunnen vertrouwen. Dat gevoel, dat was mijn trauma. EMDR heeft mij daar ongelofelijk bij geholpen om dat achter me te kunnen laten.
Vrouwelijke energie verhogen
Dit klinkt zweverig hè? Ho, niet afhaken! Wacht even. Het gaat om handelen vanuit vertrouwen. Intuïtie hervinden of ontwikkelen en daarna luisteren, compassie voor je medemens, doorvoelend zijn en weten wat een mens ‘echt’ nodig heeft en een sterk innerlijk geweten. Dit samen maakt dat een vrouw een geweldig innerlijk kompas heeft. Hier kan ik zoveel over vertellen dat ik er nu niet over ga uitweiden. Dat alleen al is een artikel op zich. Waar het om gaat is dat ik enorm veel voordelen ondervind, met name binnen mijn werkveld waar ik nog steeds ook volwassene coach, sinds ik deze vrouwelijke energie accepteer en ernaar handel. Mocht je nu denken ‘wat een zachtgekookt ei’ is dat ten eerste prima en ten tweede vraag ik je het laatste stukje hieronder nog even te lezen.
Idealisme en levenslust
Zo, dit was ik lang kwijt zeg. Ik wil niet overdrijven maar toen ik burn-out raakte voelde ik me dood vanbinnen. Alle emoties en overtuigingen uitgezet, die later als een tsunami over me heen kwamen. ‘Wie ben ik? Waar sta ik voor?’. Vanuit een lamgeslagen situatie kwam ik langzaam weer boven water. Kreeg ik de aarde onder mijn voeten en mijn stormachtige karakter weer terug. Ik durf wel te zeggen dat ik een vurig persoon ben. Tijdens mijn puberteit bereikte die vurigheid, net als veel andere dingen tijdens je puberteit dat doen, haar hoogtepunt. Het vlammetje werd zogezegd een steekvlam. Tot op het agressieve af. Niet fysiek hè, nee hoor verbaal. Ik kon me sterk uitdrukken zal ik maar zeggen. Zoals volwassenen dat wel vaker doen, hebben een aantal mensen die niet wisten hoe ze daar mee om moesten gaan, hun uiterste best gedaan om dat eruit te rammen. Met succes. Ik leerde om mijn mond te houden. Maar toen ineens kwam het terug. Ik durfde weer ergens voor te gaan staan. De dingen te doen die IK leuk vond.
Ik vond mijn vuur en dat vuur is zo belangrijk! Dat vuur is levenslust en als dat brandt dan wil je weer ondernemen, voor jezelf gaat denken en op avontuur durft te gaan.
Volg jij Herhealth.nl al op Instagram?
