Dan loopt alles net soepel in je leven en dan BAM gebeurt er wat waardoor alles van het ene op het andere moment toch weer anders is. Ook bij ons gebeurde dit vorige maand toen ik opeens in een ambulance lag die met gierende sirenes naar het VU scheurde omdat ik het aan mijn hart had en zsm gedotterd moest worden…
Degenen die mij al een tijdje volgen weten dat ik gezond leef; ik sport regelmatig, eet gezond en probeer stress zo veel mogelijk buiten de deur te houden. Dus ook nu ging ik de deur uit om een rondje hard te lopen. Maar nadat ik 2 minuten had gelopen kreeg ik zo’n enorme pijn op mijn borst. Echt niet te doen, alsof mijn longen in de brand stonden zo hevig en achteraf had ik, nu ik er bij stil sta, toen ook pijn in mijn linkerarm. Het hardlopen lukte echt niet, dus ik ben maar weer naar huis gelopen. En vanaf dat moment voelde ik ook constant een hele lichte druk op mijn borst.
Twee dagen later, deed ik weer een poging. En ja hoor, hetzelfde verhaal. Dus ik weer terug naar huis. Later probeerde ik het weer, maar helaas: ik kreeg steeds weer die brandende pijn en ik kon echt niet hardlopen. Ik zei al tegen Bart: “Ik denk dat ik Corona heb hoor, ik kan opeens niet meer hardlopen en voel me zo benauwd..”.
Ik merkte dat die pijn op mijn borst steeds frequenter kwam, want als ik met Noah de trap op liep kreeg ik het ook. En uiteindelijk zelfs als ik een kopje thee zette. In mijn achterhoofd dacht ik wel aan mijn moeder, die op haar 57ste een hartaanval heeft gehad en die soortgelijke klachten had. Maar ik ben 38 jaar oud, dus ik kon me niet voorstellen dat het überhaupt iets met mijn hart te maken zou kunnen hebben.
Uiteindelijk heb ik toch mijn moeder maar gebeld om mijn symptomen met die van haar te vergelijken. Van mijn moeder moest ik direct de huisartsenpost bellen (het was maandag, tweede paasdag). Uiteraard was op dat moment net mijn telefoon leeg, dus ik liep naar boven om mijn oplader te pakken. Toen ik in mijn slaapkamer was, was de pijn op mijn borst zo hevig dat ik op de grond viel. Shit, dacht ik terwijl ik op de grond lag en kapot ging van de pijn, mijn telefoon is leeg en ik ben alleen thuis, daar ga ik… Gelukkig trok ook nu de pijn na een paar minuten weer weg en kon ik de huisartsenpost bellen waar ik een paar uur later terecht kon.
Daar kreeg ik een hartfilmpje en werd mijn bloed getest. Maar alle waarden waren perfect en de cardioloog op de eerste hulp (waar de huisarts me heen had gestuurd) zei dat het waarschijnlijk maagzuur was.
Nou ja oké, ik kreeg wat medicatie mee en mocht weer naar huis. De volgende dag zat ik rustig op de bank toen ik opeens heel erg moe werd en pijn in mijn linkerarm kreeg. Op dat moment had ik geen druk op mijn borst, maar het voelde niet goed. Ik riep Bart en zei tegen hem dat hij 112 moest bellen. Ik moest wel nog even naar het toilet en toen ik terug strompelde zakte ik in elkaar op de vloer in de woonkamer. Gelukkig kwam de ambulance snel en kwam ik al weer een beetje bij. In de ambulance ben ik weer gecheckt en is er wederom een hartfilmpje gemaakt. Ook toen waren al mijn waardes weer perfect. Toch besloten de heren van de ambulance om me mee te nemen naar het ziekenhuis in Zaandam.
In het ziekenhuis werd ik naar de hartbewaking gebracht, maar ook hier was alles eigenlijk weer perfect. De cardioloog vond het toch wat vreemd en wilde wel graag dat ik bleef om een inspanningstest te doen. Helaas hadden ze die dag ervoor op de eerste hulp wat verhoogde ontstekingswaarden in mijn bloed gevonden waardoor ik nu wel opeens Corona verdacht werd. Ik had verder geen koorts en was al maanden niet verkouden geweest, maar vanuit de cardiologie werd ik naar de Corona verdachte afdeling in quarantaine geplaatst en werd er een Corona-test afgenomen.
Ik kan je vertellen, dat is niet leuk. Want niemand komt in je buurt, je mag geen bezoek en je eten wordt op de drempel geplaatst. Dit duurde 2 dagen en in deze 2 dagen voelde ik me, behalve die constante pijn op mijn borst en 2 behoorlijke pijnaanvallen op mijn borst best oké. Ik was aan het werk en was vooral helemaal klaar met die quarantaine, ik was eenzaam en wilde naar huis! Uiteindelijk kreeg ik donderdagochtend de uitslag binnen, ik had geen Corona, yes! Ik had Bart al geappt: “Yes geen Corona, kom me over 45 minuten maar halen ik moet alleen nog even de inspanningstest voor mijn hart doen”.
Voor de inspanningstest moet je plaatsnemen op een fiets terwijl er ondertussen een hartfilmpje wordt gemaakt. Ik was nog niet eens een minuut bezig of die vreselijke pijn begon weer. Ik kon bijna niet meer fietsen en was dus oprecht opgelucht toen de cardioloog binnen kwam rennen met de mededeling dat ik direct moest stoppen met fietsen! En toen ging het snel, want blijkbaar was er iets helemaal mis. Ik mocht geen stap meer zetten, moest meteen gaan liggen. Ook mocht ik geen seconde losgekoppeld worden van de hartbewaking en ik kreeg te horen dat ik direct naar het VU moest zodat ze me daar konden katheteriseren (dan wordt er contrastvloeistof in je aderen gespoten zodat ze kunnen zien of er verstoppingen in je aders zitten). Voordat ik het wist lag ik in de ambulance die met loeiende sirenes naar het VU scheurde.
Ook in het VU ging het weer snel en binnen no time lag ik op de operatietafel. Daar zagen ze dat mijn linkerkransslagader vlak naast mijn hart al voor 90% was verkalkt en dus moesten ze direct de dotterprocedure starten. Dat ging nog niet soepel, want de verkalking was zo heftig dat het echt wel even duurde voordat ze mijn ader weer open kregen een een stent konden plaatsen.
Gelukkig is alles uiteindelijk goed gegaan en ben ik met de ambulance weer teruggebracht naar het Zaans Medisch Centrum. Daar heb ik de eerste nacht bijna niet geslapen omdat ik heel erg bang was om niet meer wakker te worden. Gelukkig heb ik die angst (na een goed gesprek met mijn moeder) naast me neer kunnen leggen en kreeg ik weer vertrouwen in mijn lijf waardoor ik de dagen daarna goed heb geslapen.
Nu, een maand later, gaat het best goed. Ik heb totaal geen conditie meer, kon de eerste dagen geen 30 meter lopen buiten, maar het gaat elke dag beter. Er zijn ondertussen ook flink wat onderzoeken geweest, want hoe kan het dat een gezonde jonge vrouwe (met perfecte cholesterolwaardes) nu al een kransslagader verkalking heeft? Ik begin hopelijk snel met hartrevalidatie en hoop langzaam mijn conditie weer op te bouwen.
We zijn ons natuurlijk allemaal helemaal kapot geschrokken, maar we zijn vooral heel erg blij dat het zo goed is afgelopen! Ondertussen is dit een heel lang artikel geworden, maar ik heb dit artikel geschreven omdat ik nu weer helemaal vanaf nul moet beginnen om mijn conditie weer op te bouwen. Dus ik dacht misschien kunnen we dit samen doen! Ik neem jullie mee tijdens mijn reis en zo kunnen we elkaar motiveren als jij ook graag wilt beginnen met sporten maar je al heel lang niets hebt gedaan en hierdoor ook een slechte conditie hebt; samen sterk!
Liefs Josine
