Je leest het zo vaak: je moet gewoon jezelf zijn. Nou ik vond dat altijd makkelijker gezegd dan gedaan. Want (onbewust) had ik mezelf ooit gedrag aangeleerd waarvan ik dacht dat dit het gedrag was wat mensen wilden zien. Ik dacht dat mensen je het leukste vonden als je een aanwezige persoonlijkheid was, altijd spontaan, grappig en overal voor in. Dus had ik mezelf aangeleerd dat ik ook zo in elkaar zat.
Totdat ik mijn burn-out kreeg en erachter kwam (thank you psych) dat de persoon waarvan ik dacht dat ik was, helemaal niet bestond. Ik ben helemaal niet de persoon die het hoogste woord voert (ik ben wel een kletskous, maar alleen als ik me echt op me gemak voel). Ik ben helemaal niet de persoon die het meeste lef heeft. Ik ben helemaal niet de persoon die past in de zakenwereld, ik was zo veel dingen die ik eigenlijk niet was.
Als jong meisje was ik verlegen en rustig. Ik hield van het opvoeren van toneelstukjes en kon ook thuis al veel kletsen, maar over het algemeen was ik een rustig kind. Waar is dan de omslag gekomen?
De omslag is denk ik vooral voorgekomen uit onzekerheid. Ik dacht dat niemand rustige mensen leuk vond (ik weet het, de grootste onzin die er is en vraag me niet waar ik deze onzin vandaan had gehaald). Dat je om in de smaak te vallen wel een drukke persoonlijkheid moest zijn. Dus probeerde ik ook zo te zijn. Net zolang totdat ik er zelf in ging geloven.
Gelukkig ben ik langzaam tot het besef gekomen dat de rol die ik mezelf had aangemeten helemaal niet bij me paste. Door veel te mediteren (meditatie was echt mijn rots in de branding tijdens mijn burn-out) en te leren luisteren naar mijn gevoel kwam ik erachter wat ik echt wilde.
Wilde ik wel echt naar dat drukke feest of wilde ik liever thuis blijven met een boek? Vond ik het wel echt leuk om met bepaalde personen af te spreken of was dat meer een gewoonte geworden? Wilde ik het gesprek wel op gang houden of vond ik het fijn om even te luisteren en niets te zeggen?
Langzaam nam ik de tijd om in verschillend situaties mezelf dit soort vragen te stellen. En langzaam kwam ik erachter dat ik aan het veranderen was, ik was mezelf aan het worden.
En ik kan je van harte aanbevelen om hetzelfde te doen! Probeer te luisteren naar je lichaam, je gevoel en je intuïtie. Neem in bepaalde situaties even de tijd om te ‘aarden’ en om te bedenken wat jij echt wilt, je hoeft niet altijd direct antwoord te geven of stiltes op te vullen. Neem je moment. In het begin is dit lastig en kost het best wat energie, maar op een gegeven moment merk je dat het beter gaat en later zelfs vanzelf!
En het mooiste is, wanneer jij jezelf hebt gevonden en jezelf durft te zijn komen er mensen op je pad die dit waarderen. Die jou als persoon zien, de persoon die je echt bent en die je volledig accepteren, respecteren, waarderen en zelfs heel leuk vinden!
Wanneer jij jezelf bent en hier vrede mee hebt dan geeft dit zoveel rust. Je hoeft niet meer door iedereen aardig gevonden te worden, je weet wie je bent en dit is prima. Je hoeft je niet meer in allerlei bochten te wringen om leuk gevonden te worden, dit is het en zo is het goed. En je hoeft je niet meer ongemakkelijk te voelen in nieuwe situaties, want je weet dat je op jezelf kunt vertrouwen. Een mooier gevoel dan dat is er niet!
