Tijdens mijn middelbareschooltijd moest ik elk jaar aan het begin en het einde van het schooljaar een hardlooptest doen. Het doel was om je snelheid te verhogen, en wat denk je? Ik speelde vals. Ik ben er niet trots op, maar ik loog tegen mijn leraar. Ik zei dat het mijn laatste rondje was, terwijl het nog maar mijn tweede was – en er was absoluut geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om die test uit te rennen, vreselijk!
Mijn aversie jegens hardlopen was ook tijdens mijn vervolgopleiding aanwezig. Tot het moment dat ik zo veel aankwam (door mijn ongezonde eetgewoontes) en ik er iets aan moest doen. Een goede vriend suggereerde vriendelijke dat ik wellicht wat cardio moest doen om zo mijn calorieën te verbranden. Eh je bedoelt hardlopen?! Bah! Ik haatte het idee om op straat te gaan rennen, maar ik haatte de manier waarop mijn lichaam op dat moment voelde net even meer….
Dus ik ging er voor, ik kocht een paar sportschoenen, propte mijn dubbel D’s in twee sportbh’s, stapte de deur uit en ging een rondje rennen. En deze 10 minuten waren zo gruwelijk! Mijn benen deden pijn, mijn rug deed pijn, ik was compleet buiten adem en ik dacht dat mijn longen zouden exploderen. Ik zag mezelf al voorbij komen op het nieuws: “Meisjes gaat stukje rennen, maar is neergegaan”.
Ik dacht: “Hoe is het mogelijk dat mensen marathons rennen?”. Ik moest hier beter in worden. Dus ik bleef volhouden en ik was serieus verbaasd over hoe snel mijn conditie verbeterde. Na een paar weken, kon ik mijn vaste rondje vol zelfvertrouwen rennen – zonder te stoppen! Ik, de hardloop-hater was aan het hardlopen en hoewel ik er nog steeds niet van hield, kon ik het wel tolereren. En ik was mega trots op mezelf, omdat ik 10 minuten kon rennen zonder ter aarde te storten. Mijn lichaam voelde sterker en, op dat moment in mijn leven zeer belangrijk, ik werd slanker.
Mijn doel was om 30 minuten achter elkaar te kunnen rennen – zonder te stoppen en zonder pijn. En na een paar maanden gebeurde het: ik werd een hardloop liefhebber! Wat voor mij werkte was dat ik het heel aan rustig aan deed en dat ik elke dag nam zoals die kwam. Sommige ochtenden rende ik zonder te stoppen 3 rondjes, de andere dag was ik er al na 1 rondje klaar mee.
Ik loop nu al 10 jaar hard, en zelfs op dit punt – ik train voor de halve marathon – vind ik de eerste 10 minuten nog steeds het ergst. Mijn lichaam worstelt met kleine kwaaltjes (zere voeten, geen zin, zere armen). En niet alleen ik, bijna elke hardloper die ik spreek zegt dat het bij hem of haar ongeveer 3 kilometer duurt voordat ze opgewarmd zijn en zich goed voelen. Maar wanneer je dat gevoel krijgt, het moment dat jij je zo blij, gelukkig, gezond en vrij voelt dat je denkt dat je voor altijd door kunt blijven rennen dan is dat zo lekker. En dat gevoel maakt die eerste 10 minuten zo ontzettend waard!
Dus als je altijd een hekel hebt gehad aan hardlopen, weet dan dat die niet altijd zo hoeft te blijven. Begin langzaam en kom die eerste 10 minuten gewoon door. Zorg dat jij je warm-up en cooling down niet overslaat en ga ervoor!
Door Jenny Sugar van www.popsugar.com
