Vind jij het lastig om je grenzen te herkennen? Ben jij je bewust van je valkuilen, maar lukt het je toch niet om het batterijtje weer volledig op te laden en blijf jij hangen in (het staartje van) je burn-out? Dan is dit wellicht een interessant artikel om te lezen. In dit artikel wil ik graag met jou delen waarom ik gekozen heb voor haptoptherapie en wat het mij heeft opgeleverd.
Gaan we weer
Begin dit jaar ben ik verhuisd naar een geweldig huis. Zo’n huis waar je bij binnenkomst direct tot rust komt en alle snelheid en drukte met het sluiten je voordeur achter je kunt laten. Mijn vriend en ik hebben er alles aan gedaan om de verhuizing zo ontspannen mogelijk te laten verlopen, zodat we er ook daadwerkelijk van konden genieten. Ondanks deze heldhaftige poging (we hebben er twee weken over gedaan om van het ene huis naar het andere te gaan) ging het toch mis. Daar ga ik weer. Als een tsunami voel ik een terugval aankomen en wat ik ook doe…. Hij is niet meer te stoppen. Shit.
Dokter help mij
Gefrustreerd meld ik me bij de huisarts want slapen gaat inmiddels ook niet meer. De cortisol giert door mijn lijf en verbiedt mij om te ontspannen terwijl ik dat juist zo nodig heb. Ik ben boos en ik ben het zat. Is dit hoe de rest van mijn leven eruit gaat zien? Is dit het litteken van een burn-out? Moet ik accepteren dat bij iedere tegenslag ik een terugval kan verwachten? No way!
Hoofd domineert hart
Een paar dagen later zit ik bij de praktijkondersteuner en zij geeft na het eerste gesprek aan dat ik het allemaal heel goed weet. Dat ik precies weet hoe het in elkaar steekt, wat er mis is en hoe ik het moet oplossen. Klinkt mooi, maar er is één probleem. Ik kan het niet in de praktijk brengen. Ik heb mijzelf in de 28 jaar dat ik op deze aarde rondloop aangeleerd om vanuit mijn hoofd te leven. Logica domineert intuïtie. Doelen behalen domineert het respecteren van je grenzen met alsgevolg dat ik mijn grenzen en behoeften niet meer (goed) kan aanvoelen. Sterker nog: hoe slechter het gaat, hoe minder ik mijn grenzen en behoeften kan voelen.
Met 20% kan ik 100%
Daarnaast voel ik niet hoe vol mijn batterijtje is. Met 20% energie ga ik sporten alsof ik 100% ben opgeladen met als gevolg dat ik mezelf de kans niet geef om ooit weer 100% opgeladen te zijn. Het leren (h)erkennen van mijn grenzen door middel van haptoptherapie gaat mij helpen het batterijtje eindelijk eens boven die 60% te laten komen. Zo zal ik weerbaar zijn in tijden waarin ik moet dealen met tegenslagen, druk en weerstand zo verzekerd de praktijkondersteuner mij.
Alles behalve geitenwollensokkerig
Ik was eerlijk gezegd een beetje huiverig dat het te geitenwollensokkerig voor mij zou zijn maar dat bleek niet het geval. De gedachte achter haptotherapie is dat je geest zich weer met je lijf moet gaan verbinden (holistische kijk). Klinkt best geitenwollensokkerig hè? Dat dacht ik dus ook, maar in de praktijk ervaar ik dat helemaal niet zo. In de notendop leer ik door haptotherapie weer te voelen, sta ik mezelf toe om signalen op te pikken en deze op de juiste manier te interpreteren. Het is nog even goed oefenen hoe ik daar dan vervolgens mee om moet gaan maar HEY, Rome is ook niet in één dag gebouwd toch? Ieder consult duurt een uur waarin we eerst kort met elkaar spreken. We nemen altijd samen de afgelopen weken door om te zien wat er wel en niet goed ging. Wat ik fijn vind, is dat ik concrete tips en handvatten krijg om beter met bepaalde dingen om te kunnen gaan. Ook krijg ik duidelijke feedback wat ik als prettig ervaar. Mijn haptonoom is niet bang om mij met mijn eigen gedrag te confronteren en dat vind ik heerlijk. Het levert soms juist hilarische momenten op. Soms krijg ik ook opdrachten mee die ik thuis dan uitvoer. Tijdens de consulten komen we daar dan ook op terug. Na het gesprek ga ik ‘op de bank’ (massagetafel). De eerste keer verwachtte ik een ontspanningsmassage en ik was eerlijk gezegd uitermate teleurgesteld toen bleek dat haptonomie iets anders werkt. Door verschillende aanrakingen (denk aan licht, harder, weinig en veel op specifieke plaatsen) kom je in je lichaam. Dat klinkt geitenwollensokkerig, i know. Toch ervaar ik dat niet zo. Door haptonomie leer ik uit mijn hoofd te stappen en in mijn eigen lijf te dalen. Het zal ook geen verassing zijn dat mijn benen en voeten momenteel het meest worden aangepakt.
Spanningsballon
Een ander mooi voorbeeld wat ik graag met je wil delen is wat haptonomie met spanning doet. Spanning slaat bij mij namelijk op mijn maag en darmen. Bij spanning, stress en vermoeidheid ontwikkelt zich een spanningsballon tussen mijn ribben. Soms zo erg dat mijn maag zodanig opzet dat mijn buik tussen mijn onderste ribben uitpuilt. Ik kan je vertellen dat dat verrekte veel zeer doet. De eerste keer bij de haptonoom had ik mijn spanningsballon gezellig meegenomen. Op mijn buik op de bank liggen was bijna niet vol te houden. Door bepaalde aanrakingen en vragen werd ik gedwongen om te voelen waar het vandaan kwam. Simpelweg door mezelf toe te laten om te voelen en te onderzoeken wat de spanning veroorzaakt nam de spanning en dus die akelige ballon af. Ik heb er nu nog zelden last van!
Huilen is nergens goed voor
Hoewel ik een emotioneel gevoelig persoon ben (ik huil nog steeds bij het kijken naar Bambi, echt hartverscheurend), ben ik zelden emotioneel. Vroeger kon ik enorm kwaad worden, me intens verdrietig voelen en stuiteren van blijheid. De laatste tien jaar vond ik dat ik volwassen moest worden en werd ik vlakker en meer gematigd. De echte reden? Dan was ik minder kwetsbaar. Tijdens mijn gesprekken met de haptonoom gebeurt het regelmatig dat ik ergens over praat en dat ik dan overvallen word door een bepaalde emotie. Ik voel het letterlijk vanuit mijn tenen opkomen tot aan mijn keel waar ik het dan weer wegslik en het voel zakken. De eerste keer dat dit gebeurde wees de haptonoom mij hierop. Ik zag aan je dat je wat voelde, maar ik zag ook aan je dat je het wegstopt. Waarom doe je dat? Je raadt het al.. ik ben uitgedaagd om het gevoel toe te laten.
Voelen is moeilijk jonge!
Ik kan je vertellen dat voelen lastig is. Nee maar echt. Soms heb ik daar toch helemaal geen zin in. Zoals laatst was ik lekker een rondje aan het wandelen met mijn vriend en onze honden toen ik op de terugweg allemaal wielrenners zag racen. Ik voelde een brok in mijn keel en wist dat ik verdrietig was omdat ik die lange ritten nog niet aankan (pré-burn-out dus wel). En dat terwijl ik nog geen 15 minuten daarvoor hartstikke gelukkig op het strand huppelde. Op zo’n moment wil ik dat gevoel dus wegstoppen want ik vind dat ik niet zo moet zeuren. Toch merk ik nu ik het consequent wel toelaat (in mezelf, want anders wordt mijn vriend horendol van mij) ik veel minder spanning bij mij draag. Wat blijkt nou, door direct die emoties toe te laten kan ik ze ook direct verwerken en loslaten. Indirect betekent het, dat ik meer energie overhoud, want daar ben ik wel achter…. Spanning en stress kosten bakken met kostbare energie!
Heb jij ervaring met haptonomie? Of heb je ervaring met een andere vorm van therapie die geholpen heeft bij jouw burn-out?
