Ik ben stiefmoeder. Stiefmoeder klinkt gemeen, vind je niet? Je ziet een soort van zure hork voor je die, als papa even niet kijkt, bij wijze van spreken met haar duim een denkbeeldige snee maakt in haar hals richting de arme kinderen.
Mijn uitgesproken wens om geen kindje te krijgen en een paar ongenuanceerde grappen uit mijn rebelse tijd zorgden voor een steevaste imago als harteloos. Begrijpelijk, het is nou eenmaal niet al te slim om te roepen dat je ‘maar natuurlijk van kinderen houdt, maar dan met mayonaise en uitjes’. Nee, ik was er niet sympathieker op geworden in die tijd en dat is zeer begrijpelijk.
Maar natuurlijk was dat een fase en werd ik ook zeer regelmatig door moeders denkbeeldig gestenigd. Dat ik nooit een ander wezen iets aan zou kunnen doen, vond ik wel vanzelfsprekend. Want kinderen en dieren mogen van mij de status ‘onschendbaar’ krijgen.
Ja en toen werd ik acuut, pijnvrij en zonder 9 maanden voorbereiding ineens stiefmoeder. Ook nog eens van een puber dochter van 17 en een pre-puber zoon van 11. Van reizigers-vrijgezel-langlevedelol half hippie in een keer gepromoveerd tot volbloed opvoeder. Ik kon niet meer poedelnaakt door het huis rondlopen, een bak ijs als avondeten naar binnenwerken, compleet ondoordacht op vrijdag avond de auto instappen om een weekend naar Duitsland te rijden.
En zal ik je wat vertellen? Die twee hebben mij eerder in hun hart gesloten dan dat ik van de schok bekomen was. Kort nadat ik ze leerde kennen, was mijn trouwe reismaatje, bodyguard en hond Zazou op tragische wijze overleden. Mijn verdriet was immens en terwijl ik mezelf onder de dekens letterlijk voor de wereld wilde verstoppen, sprongen de kids bovenop me om mij de ‘kieteldood’ te geven. Nou geloof me, binnen een fractie van een seconde, stond ik aangekleed strak naast het bed omdat ik totaal geen houding aan de situatie kon geven.
Ook heb ik in het begin met glazige ogen moeten beseffen dat kinderen nog veel meer praten dan ik ooit heb kunnen bedenken. En dat ze je ALTIJD vinden, ook al zit je muisstil op de wc verstopt om 5 minuten rust te hebben.
Liefde overwint alles, zeggen ze en dat kan ik beamen. Binnen de kortste keren ben ik immens veel van die twee gaan houden. Ik loop harder voor ze dan voor hun vader. Ik lak teennagels, naai gescheurde spijkerbroeken, help hen met leren voor geschiedenis en Engels , bewaar geheimen, meet koorts, speel taxichauffeur, ga op ouderenavond en hang de stoere stiefmoeder uit bij hun vriendjes. En leuk dat ik het vind!! Toch heb ik nooit een moeder proberen na te doen. Die hebben ze al en ik hoef op geen enkele wijze tegen die unieke status te concurreren.
Ik betrap mezelf erop dat ik uren over ze kan praten (hoe geweldig ze wel niet zijn), dat ik slecht slaap als een van de twee nog steeds niet thuis is van een feestje en dat ik ze altijd mis als ze een paar dagen weg zijn.
Eerst hyperventileerde ik al van de gedachte dat ik ooit stief-oma word (gevolgd door een volkomen onnodig, panisch voorbehoedsmiddelen-gesprek met mijn toen 20 jarige stiefdochter). Nu word ik langzaam een soort van 34 jarige cheerleader stief-oma-to-be. Want potverdikkie, dat lijkt me gaaf!
Wel de lusten, niet de lasten! Parttime baby’tje, legaal met een mondkapje luiers verschonen, nog niet heeeel misschien in de buurt van een kolfapparaat komen, bij ziekte meteen teruggeven aan de moeder, alsof die overdatum is, en vooral heerlijk en lang slapen op al die nachten dat het kindje er niet is. Oh en allerlei onwaarschijnlijke woorden aan hem/haar leren, zoals ‘onbehagelijk’, ‘fietspompkap’, ‘accuraat’ en ‘fraudebestrijding’.
Heerlijk lijkt me dat.
Hoe dan ook: stiefmoederschap is te leren, maar probeer geen moeder te zijn, maar vooral jezelf. Oh en ga nooit om een kus vragen als de vriendjes in de buurt zijn……
