Wroeging. Dat heb ik altijd zo’n mooi woord gevonden. Maar je zult er maar last van hebben. Diepe spijt van wat je gisteren tegen je partner zei. Een knagend schuldgevoel, omdat je zo’n onwrikbare houding aannam. Gewetensnood, omdat je jezelf veroordeelt om dit gedrag en zou willen dat je je anders kon opstellen in zo’n situatie.
We hebben allemaal weleens spijt van iets dat we hebben gezegd of gedaan. Maar soms blijft dat gevoel langer bij je hangen dan je lief is. Zeker als het iemand betreft die je dierbaar is en die je dan ook geen pijn zou willen doen. En dan gebeurt het toch.
Wat is dat toch voor mechanisme dat we vaak het ene willen, maar het andere doen? Dat we ‘nee’ zeggen en ‘ja’ doen of omgekeerd? Alsof we stiekem gestuurd worden door een onzichtbaar en ongrijpbaar iets waar we geen zeggenschap over hebben. Dat zou zomaar je onbewuste kunnen zijn die een woordje meespreekt.
We denken altijd wel dat ons brein zo’n beetje het belangrijkste onderdeel van ons menszijn is (want we denken, dus we bestaan, toch?), maar niets is minder waar. Het overgrote deel van wat we doen en beslissen komt voort uit het onbewuste. En hoewel we daar graag meer greep op zouden willen krijgen, is dat vrijwel onmogelijk. Wat wel helpt is om zicht te krijgen op die onbewuste processen door stil te staan bij je handelen.
Vraag jezelf eens af wat daar nu precies gebeurde tussen jou en die ander. Wat werd er eigenlijk van je gevraagd? Wat dacht je en wat voelde je? Hoe reageerde je tenslotte? En nu je dit weet, wat zou je hier in de toekomst mee willen?
Misschien kom je tot de conclusie dat je altijd te laat bent met je reactie en nooit eens in het moment zelf weet wat je zou willen zeggen of doen. Het is de vraag of dat erg is. Hoe zou het voor je zijn om bij die ander nog eens terug te komen op wat er gebeurde? Om alsnog te uiten wat je graag had willen zeggen. Wat gaat er mis als je alsnog die kans grijpt om misschien recht te zetten wat je hebt laten liggen? En daar tegenover, wat levert het je op als je dat zou doen?
En als je tot de slotsom komt dat je je écht als een hork hebt gedragen, wat let je dan om je leven te beteren? We hebben allemaal wel een vlekje op ons blazoen, maar dat mogen we best wegpoetsen als we in de loop van ons leven leren dat het ook anders / mooier / beter kan. Het leven is één lange leergang waarin we ons blijven ontwikkelen. Geen mens is in beton gegoten, ook al denken we weleens ‘Jamaar, zo ben ik nu eenmaal’.
Kortom: blijf niet hangen in je wroeging (om dat mooie woord nog maar een keer te gebruiken) om wat je deed of zei, maar repareer wat er te repareren valt. Het is nooit te laat om nog eens het gesprek aan te gaan en je werkelijke motieven en gedachten duidelijk te maken. Zoals het ook nooit te laat is om je leven te beteren en je verder te ontwikkelen.
© Betty van Zoelen / Coaching Natuurlijk!, alle rechten voorbehouden.
Wil jij ook meer rust in je hoofd? Ga dan naar www.coachingnatuurlijk.nl en download mijn gratis e-boek ‘De magische sleutel tot rust, balans en energie’.
