Veel mensen willen graag perfect zijn, maar ironisch genoeg brengt dit verlangen ze vaak niet veel goeds. Vaak denken we dat het streven naar perfectie iets goeds is.
Laten we hier eens dieper op in gaan. Perfectie suggereert dat iets vlekkeloos is, zonder mankementen. Wanneer je op zoek bent naar perfectie op een bepaalt vlak dan is dit wellicht mogelijk, want sommige studenten kunnen streven naar het perfecte cijfer om later een goede baan te vinden. Maar het streven naar perfectie in je leven is van een andere orde.
Een machine zal perfect opereren, tenminste voor een tijdje. Want op een gegeven moment zal het toch mankementen vertonen en moet het onderhouden en gerepareerd worden. Mensen zijn nooit bedoeld om perfect te zijn, denk maar eens aan de uitdrukking: “ik ben ook maar een mens”. Soms is het goed om stil te staan bij het feit dat we niet als doel moeten hebben een machine te zijn, maar om de imperfectie van het mens zijn te accepteren.
In onze cultuur komt de nadruk steeds meer te liggen op presteren en je doelen behalen. We lijken het vermogen om ons te verwonderen en te genieten steeds meer te verliezen. Kun jij je voorstellen dat je naar een prachtige regenboog kijkt maar dat je klaagt dat één van de kleuren niet perfect is? Dat zou belachelijk zijn en dat zou het hele moment verpesten. Toch doen we dit wel als we onze eigen imperfecties beoordelen. We vergeten dat wij, als mensen, ook onderdeel zijn van de natuur. Dat wetende zouden we er zo veel baat bij hebben als we onszelf zouden accepteren zoals we zijn, wat toevallig imperfect is.
Wanneer mensen streven naar perfectie dan zit daar vaak een grote onzekerheid achter. Je denkt niet goed genoeg te zijn zoals je bent en wilt perfect zijn en veroordeelt hiermee jezelf. Maar wanneer er iemand zou zijn die het gelukt is om perfect te zijn dan zouden er weinig mensen zijn die hem of haar zouden kunnen tolereren. Want de perfecte persoon wordt dan iemand die anderen constant van hun eigen imperfecties en tekortkomingen bewust maakt. Plus dat ze waarschijnlijk niet echt leuk meer zijn om mee om te gaan. Want wie wil er nou omgaan met iemand die perfect is? Samen lachen om fouten en het samen delen van leed is toch vaak veel fijner.
Mensen die perfect willen zijn hebben vaak het gevoel dat hun tekortkomingen veel groter zijn dan ze in werkelijkheid zijn. Ze hebben eerder in hun leven vaak de boodschap gehad dat ze niet goed genoeg waren. Dus hebben ze onbewust besloten dat wanneer ze perfect zijn niemand ze meer kan raken. Perfectionisten denken snel dat anderen op de één of andere manier beter dan zij zijn, dus moeten ze perfect zijn om anderen te kunnen bijbenen.
De enige perfectie is in het heden, maar een perfectionist leeft nooit in het heden.
Het enige wat perfectie een beetje benadert is om bewust in het nu te leven. Zonder afleidende gedachten, zonder onszelf met anderen te vergelijken zijn we vrij om echt te leven. Maar een perfectionist is niet bezig met het heden, die is bezig met het verleden: ik had dit anders moeten doen, ik had dit anders moeten zeggen, of met de toekomst: zal dit wel goed komen, moet ik dit niet ander aanpakken? Ironisch dat juist de perfectionist nooit helemaal in het heden leeft.
