Piekeren, piekeren, piekeren. Jaren lang deed ik niks anders. Altijd maakte ik me zorgen over wat anderen dachten en dacht ik niet aan wat mijzelf gelukkig maakte. Tot dat op een avond plotseling veranderde.
Ik kon het maar niet geloven!
Ik was negentien jaar en volop met mijn studie bezig. Trillend liet ik de positieve zwangerschapstest in de keuken aan mijn vriend zien. Met een bakje vers gezette koffie in zijn hand gaf hij me een kus en zei; ‘ Nou weten we dat ook weer’. En ging op de bank zitten om Harry Potter te kijken. Het enige wat ik dacht was hoe ga ik dit mijn familie vertellen?!
Weer: pieker, pieker, pieker.
Hoe ga ik dit nu doen? Negentien, studerend en zwanger. Maar ik had al direct een beslissing gemaakt. Wij houden het zeker weten! Wat er ook zou gebeuren. Maar hoe ga ik het nu vertellen? Ik was 13 weken zwanger toen ik besloot het iedereen te vertellen.
Na de gezichten van medelijden en blijdschap was ik er klaar mee. Iemand kwam naar me toe en zei ‘Sterkte’. Dat woord heeft bij mij een knop om gezet. Ik moest niet zo aan mezelf twijfelen! Sterkte? Dat woord vond ik verschrikkelijk. Een kindje krijgen was voor mij een van de positiefste dingen die mij ooit is overkomen. Ja, ik was negentien en studerend maar dat betekende niet dat ik gelijk verloren zou zijn. Ik had al heel veel meegemaakt maar dit was voor mij de kans om mijn leven positief te veranderen daarin was ik vastbesloten. Na een natuurlijke bevalling thuis zag ik voor het eerst op mijn buik die zwarte twinkelende oogjes mij aankijken. Toen wist ik het, ik kan dit! 9 maanden had ik hier naartoe geleefd. 9 maanden vol met zorgen, maar die verdwenen toen ik haar voor het eerst vast hield.
De knop om. Ik moest nu keuzens maken. Ik wilde mijzelf niet meer aanpassen aan andere mensen. Behalve aan mijn gezin. Na de bevalling op school verschijnen was nog een hele opgave. De mensen op school geloofden eigenlijk niet meer zo in me. Ik was een hele tijd weg geweest en op een school krijg je niet zo heel veel begrip als je een kind op de wereld heb gezet. Na weer een reeks, ‘ Je kan het niet want je hebt een kind’. Voelde ik de woede koken. Mijn beslissing werd hierdoor nog groter. ‘ Als ze me niet geloven, laat ik het ze wel zien!’
Die gedachte heeft mij gebracht waar ik nu ben. Ook al geef ik toe dat het soms ook moeilijk kan zijn, ben ik gelukkiger dan ooit. Ik zie mijn kind gezond opgroeien en elke dag naar mij lachen. Dan weet ik dat ik het goed doe. Samenwonend met haar vader en nog volop studerend werk ik elke dag aan een betere toekomst voor mij en mijn gezin. En ook als ik mensen mijn verhaal vertel en weer een gezicht krijg van ‘O, wat erg!’ lach ik. Want ik laat ze graag zien dat ik van niemand medelijden nodig heb, want het gaat juist hartstikke goed! En dat laat ik graag aan mensen zien.
Met mijn verhaal wil ik laten zien dat wat er ook op je pad komt, je het altijd kan overwinnen en er wat positiefs van kan maken. En dat als het goed voelt voor jou, je vooral geen spijt moet hebben van de beslissingen die je gemaakt hebt.
