Een kriebel. In mijn buik. Een kriebel in mijn buik!!
Een kriebel in mijn buik i.p.v. pijn tussen mijn schouders. Een kriebel in mijn buik i.p.v. de zware vermoeidheidsrugzak.
Zo werd ik wakker vanochtend. Kriebel heeft de pijnlijke bagage (tijdelijk) vervangen. De nacht is voorbij gegaan zonder wilde, levensechte én dodelijk vermoeiende dromen. Dit keer geen wakkere nachtelijke uren. Maar slaap. Rust. Fijn!
Die kriebel van energie. In mijn buik. Die kriebel is niet alleen maar een kriebel. Niet zomaar wat gefladder, niet zomaar wat enthousiast gekietel. Nee. Deze kriebel vertegenwoordigt vertrouwen.
Vertrouwen in wat komen gaat. Vertrouwen dat het anders wordt. Ik kom weer terug!
Acht maanden geleden.
Acht maanden geleden, vandaag precies op de kop af, ging het licht uit.
Ging het beeld op zwart…of welke metafoor je er ook tegenaan wilt gooien. Op. Diagnose: burn-out.
Of ik het aan zag komen. Ja achteraf bekeken wel. Maar dat is makkelijk. Dus nee. Ik zag het niet aankomen.
Niet zo duidelijk als dat je zou verwachten.
Wanneer je geld op is, laat het pinapparaat in de supermarkt een heerlijk eerlijk, duidelijk en vooral harde piep horen.
En wanneer je benzine op is, word je gewaarschuwd door zo’n fijn brandend lampje. Signalen, dat er iets veranderen moet. Dat je actie moet ondernemen. De signalen van mijn lijf waren, ondanks alle toeters en bellen, voor mij blijkbaar toch niet duidelijk genoeg. Zo’n harde piep of een brandend lampje had handig geweest.
De hele dag moe, zelfs na een nacht slapen moe opstaan, daarvoor had ik als reden: druk op het werk/omslag van het weer/te laat gaan slapen. Uren krom liggen van de buikpijn, bijna flauwvallen in de douche = misschien iets verkeerd gegeten/er heerst wat op school/te vlug opgestaan.
Het dunner wordende haar, de afbrekende nagels enz. kon ik niet helemaal verklaren, maar gingen op de hoop van extra vitamines nodig hebben. Hoe ziek ik me soms ook voelde, de regel; kots of koorts? was niet van toepassing. Het was dus opstaan én doooor.
Al die ongemakken zaten me wel dwars. Ze waren vooral onhandig. Altijd was er wel iets. Stom. Het stoorde me. Want alles wat ik deed moest met volle overgave. Juf zijn, vriendin zijn, familielid zijn, danspartner zijn. Alles perfect. Met alles wat ik had. En dat soms haperende lijf zat dat in de weg. Althans, dat probeerde het. Want ik luisterde toch niet.
Dus ploeterde ik voort. Worstelen met een glimlach. Een attente glimlach vooral, want aan aandacht voor de ander geen gebrek. Hoe ik en mijn glimlachende worsteling de laatste werkdag zijn doorgekomen, is me nog altijd een raadsel, maar in de auto terug was het gedaan. Gedaan met negeren. Gedaan met wegduwen. Gedaan met glimlachen.
‘Eraan toegeven’, ‘Goed voor jezelf zorgen’ en vooral: ‘Neem je tijd’ Samenvatting van alle goedbedoelde adviezen. Hoe waar ook. Maar ik vroeg me alleen maar af: hoe dan? Hoe geef ik hieraan toe? Ik wil gewoon aan het werk en naar mijn klas. Hoe zorg ik goed voor mezelf? Ik dacht dat ik dat namelijk al deed… En tijd? Dat heb ik helemaal niet! Ik moet werken, sporten, sociaal doen.
Maar dit keer won mijn lijf. Zonder attente glimlach haalde ze me keihard onderuit. Eerst door de muren op me af te laten komen. Door me zo gestrest en hyper te laten voelen dat ik niet eens zo’n f#ckng mandela gekleurd kreeg. En daarna door de vermoeidheid me te laten verslinden.
Mijn bank en mijn bed werden mijn twee beste vrienden. My new BFF’s. De nacht daarentegen mijn vijand.
Uren lag ik wakker, ik was ‘aan’ middenin de nacht. En nee, dit kwam niet ‘doordat ik overdag wat actiever moest zijn’ of ‘doordat ik misschien juist teveel had geslapen’. Het was ‘gewoon’ mijn ontregelde cortisolproductie. Ontregeld door jaren overmatig gebruik. De wakker word-piek was verschoven naar 3u ’s nachts. Top.
Samen met bed/bank/wandelingetjes en uitjes naar de supermarkt hobbelde ik door de weken en maanden.
Voorzichtige stapjes in het sociale leven gaan gepaard met allerlei randvoorwaarden en de re- integratie op het werk met het motto: Geen klasje, maar een klusje.
Helaas kosten deze bezigheden alle energie die ik heb. Er is nog weinig reserve. Die moet ik nog maken. Door nog meer te rusten, te wandelen en te ontspannen. Door me te richten op wat wél lukt. Wat wél kan. Wat er wél is.
Die kriebel. In mijn buik. Zomaar. Ineens.
Naam bekend bij de redactie, 35 jaar, leerkracht basisonderwijs.
Jarenlang heb ik vol liefde en passie fulltime lesgegeven, maar o.a. door alle maatregelen in het onderwijs kon ik niet meer werken zoals ik dat het liefste wilde doen en tel daar perfectionist/control-freak/fervent ja-zegger bij op en het gaat mis. Momenteel ben ik dus herstellende van een burn-out. Een lastig, emotioneel en toch ook mooi proces waarin ik veel leer.
Lezen over de ervaringen van anderen helpt mij hierbij. Hopelijk is dat wat mijn blog ook kan doen; iemand helpen.
Ik weet inmiddels uit ervaring dat herkenning al heel fijn kan zijn.
Liefs!
PS. Volg jij Herhealth.nl al op Instagram? @herhealth.nl
