Ik was dat meisje dat altijd de sportschool sponsorde als passief lid. Als tiener zat ik braaf op jazzballet maar vanaf het moment dat ik ging studeren in Amsterdam, hing ik mijn sportschoenen aan de wilgen. Mijn broertje kwam op een dag met zijn piepjonge vriendinnetje inclusief naveltruitje op bezoek, waarop ik zwaar geconfronteerd werd met mijn a-sportieve lijf. Dat was niet het enige confronterende moment in de 10 jaar waarin ik niet sportte. Als je dit leest, kun je misschien moeilijk geloven dat uitgerekend ik nu een eigen sportclub heb. Omdat ik denk dat mijn verhaal herkenbaar zal zijn voor veel mensen, wil ik het graag met jullie delen.
AANSTELLERITIS
Sporten was dus niet mijn ding. Maar dan ook écht niet. Gelukkig ben ik gezegend met redelijke goede genen en was de noodzaak qua uiterlijk nooit heel erg aanwezig om te gaan bewegen. Ondertussen at ik alles wat ik lekker vond, vooral vet en hartig. Met als resultaat dat ik -ondanks een mooi gewicht op de weegschaal- in 2007 een hoog cholesterol bleek te hebben. Fit on the outside, but fat on the inside. Met mijn gezondheid ging het steeds slechter, en niet alleen met mijn gezondheid. In 2008 was ik op. Ik kreeg de stempel burn out van de Arbo-arts. Daar zit je dan. Thuis, met je 25 jaar. Ik sliep niet, was bloednerveus en ging alleen voor het hoognodige de deur uit. Na 6 weken moest ik langzaam reïntegreren in mijn baan als marketeer. Je kunt beter je poot breken, dacht ik altijd. Dan is er meer begrip. Ikzelf vond het ook altijd aanstelleritis, van die jonge mensen die overspannen thuis zitten. Totdat het jezelf overkomt. Van alle kanten werd mij geadviseerd om te gaan te sporten. Buiten. Maar de drempel was te hoog.
KLAAR VOOR DE START
In 2009 vond ik een nieuwe baan, supertof, ik reisde de wereld over en herpakte mezelf. Bij deze groothandel in schoenen werd o.a. hardloopschoenen werden verkocht. Sportief zijn was 1 van de bedrijfswaarden. En dus gingen we in de pauze hardlopen. Zou ik het kunnen? Durfde ik die sportieve confrontatie met mezelf aan te gaan? Ik was nog steeds niet de oude. In juni 2009 begon ik, man man man, ik weet nog hoe stuk ik ging. Werkelijk alles deed zeer na die eerste trainingen. Maar ik hield vol. Ik viel 6 kilo af en vond weer rust in mijn hoofd. Ging het steeds leuker vinden en liep in februari 2010 mijn eerste wedstrijd, de 10 km van Groet uit Schoorl. In 50 minuten maar liefst. Dit kon ik!
SNEL FIT
Maar zoals veel hardlopers zullen herkennen, ging ik door vele hardloopdips. In je eentje is het gewoon best moeilijk. In 2013 dacht ik, als ik anderen kan laten voelen hoe hardlopen mijn leven heeft verrijkt, zou me dat blij maken. Dus ik startte met het geven van trainingen via mijn sportschool. Ik merkte in het najaar dat mijn baan op de tocht stond en bedacht het concept en het logo voor Snel Fit. Met één van mijn vriendinnen (tevens voedseldeskundige) hebben we de handen ineen geslagen en the rest…. is the future! Snel Fit gaat goed, wij hebben inmiddels een behoorlijke groep mensen besmet met het hardloopvirus. En hoe vaak ik niet hoor dat mensen een burn out hebben, of hebben gehad. Ga rennen. Echt. Het maakt je beter.
x Denise
