Of je het nou leuk vindt of niet… er zit een geldigheidsdatum aan de vrouw. Althans, zo kijkt de maatschappij stiekem naar de vrouw.
De eerste keer dat ik geconfronteerd werd met ouder worden was toen een jong meisje achter de kassa in de supermarkt ‘u’ tegen mij zei. Mijn glimlach bevroor acuut en als blikken konden doden had ik meteen het blik tonijnmoot tegen haar aangesmeten. Ik was toen pas potverdorie 32 jaar. Een vers, groen blaadje. Een jong bloempje. Onschuldig en vers, wachtend op de bij om honing te laten maken. Ja toch?
Met één opgetrokken wenkbrauw en een zure blik liep ik naar huis om mezelf eens goed onder de loep te nemen. Rimpels in mijn ooghoeken. ‘Lachrimpels’, zo noemen ze dat. Alsof het dan leuker is. Het is net als de slogan van de Belastingdienst: Leuker kunnen we het niet maken, wel makkelijker. Dáár heb ik wat aan. Nou, steek het maar ergens in waar de zon niet schijnt.
Zie ik dat nou goed? Groeit er nou werkelijk een haar uit die moedervlek op mijn kin? Ik lijk verdorie wel een geit! En de grijze haren op mijn hoofd! Die zijn er nou overal, lijkt het wel.
Ik heb gehoord dat als één pen onder jouw borst blijft zitten, je dan ‘officieel’ hangtieten hebt. Luister, onder de mijne kan je een kleurenpotlood set van 86 stuks met gemak kwijt. “De jongens” zoals ik ze noem, zijn nu officieel ‘hangjongeren’ geworden.
Herkenbaar? Welkom in de wereld van vergane glorie.
De reeks ellendige leugens tegen jezelf om er jonger uit te willen zien. Sweetheart, I’m telling you: het werkt niet. Echt niet. Iedereen heeft je door. Tegenwoordig kun je spuiten, snijden of zalfjes van geitenballen uit Swaziland op je gezicht smeren om geen rimpels meer te krijgen. Maar met welk resultaat? Dat de wassen beelden van Madame Tusseaud jaloers op jouw glad huidje worden?
Thanks but no thanks. Ik wil waardig ouder worden. Dat vind ik eigenlijk best belangrijk. Dit inzicht kreeg ik vlak na het supermarkt-geval. Ik ging op stap met een vriendin, iets wat ik in eeuwen niet meer had gedaan. Prima op mijn gemak stond ik mijn ‘boogiewoogie-moves’ uit te voeren toen een jongeheer van begin twintig me aansprak. Zijn openingszin was bijzonder interessant: “Ga je met me mee naar huis?”
Het feit dat ik zijn vraag eerst niet eens snapte, was al een hint dat ik ‘van een andere generatie’ ben. Toen ik oprecht nieuwsgierig vroeg waarom, was zijn antwoord in zijn beleving volkomen logisch: “Omdat ik het nog nooit met een MILF gedaan heb”.
Ja, ik gun jou even de tijd om dit te laten bezinken. Die tijd had ik namelijk ook even nodig. Ik geloof dat er iets uitkwam in de trend van “Oh darling, laat me niet lachen.” Maar dat doet er niet eens toe. Wat er wel toe doet is dat ik op dat moment besloten heb om het feit dat ik ouder word te accepteren. Je kúnt er namelijk niet omheen. En als je er niet omheen kunt, kan je beter er vol ingaan.
Het was even een procesje zoals je het leest, maar nu sta ik waar ik wil staan. En waar ik sta is het volgende: Ik vind mijn grijze haren leuk. Mijn lachrimpels vind ik helemaal ok. En weet je waarom? Ik vind oudere vrouwen die helemaal blij met zichzelf zijn vele malen mooier dan vrouwen die aan alles gaan sleutelen om er jonger uit te zien. Neem Helen Mirren. Prachtige vrouw. Susan Sarandon. Nog zo een. Judi Dench. De ultieme beautiful aging woman.
En dit betekent niet dat je niet de beste versie van jezelf kunt zijn, niet je haren mag verven en geen anti-aging crème meer moet smeren. Nee joh, ben je gek. We willen allemaal aantrekkelijk gevonden worden. Maar wees de beste versie van je leeftijd. Voor mij persoonlijk voelt het goed om mijn korte rokjes naar stijlvolle, vrouwelijke rokken te verruilen. Een laag decolleté in te ruilen voor een elegante, hooggesloten zijden blouse bijvoorbeeld.
Want sexy en verleidelijk ben je met je attitude op deze leeftijd, niet met blote huid. Maar nogmaals: dit vind ík. Redelijk blote kleding op een oudere leeftijd vind ik wat wanhopig overkomen terwijl je zo’n enorme impact kan maken met je houding, blik en beweging in een niet al te blote outfit.
En weet je? Als je dit onder controle hebt, you learned it, you own it and you use it: dan ontwikkel je een – subtiel gezegd – chronische lak aan de stigmatiserende houdbaarheidsdatum van de vrouw. Want je bént VROUW in de ultieme vorm: blij met zichzelf, trots en evenwichtig. BAM!
En als nu een jong gastje mij mee naar zijn studenten-nest wil lokken, vang ik dat op als een compliment. Geen grijze haar aan mijn kop, die mee wil met hem: maar ik geniet wel van het feit dat het me niet onzeker maakt. En DAT gun ik iedereen.
