Lieve schat van me,
Laatst heeft me iets aan het denken gezet. Ik mopperde weer eens tegen jou dat je mij nooit meer spontaan een knuffel geeft. Vervelend moet het voor je zijn: je vrouw zeurt. Is dat niet de ultieme afknapper? Een zeurende vrouw…? Kan ik me best voorstellen eigenlijk.
Want zo wil ik niet zijn. Maar ik mis wel de knuffels. Best lastig, want op den duur gaat het gemis toch wel over in frustratie of nog erger: onverschilligheid. Dat lijkt me toch de ultieme vijand van elke relatie. Als het je gewoon niet meer boeit. En dat wil ik niet. En jij volgens mij ook niet. Want we houden echt wel van elkaar en vinden het echt wel fijn om samen te zijn. We hebben prachtige kinderen en zijn we gezond. Wat willen we nog meer?
Misschien vind jij het wel prima zo, maar ik verlang wel naar meer aandacht voor elkaar. Ik zou graag weer eens verrast willen worden door jou met iets leuks. Ik zou jou ook eens willen verrassen, maar door het ingesleten automatisme vind ik de mentale kracht ook niet om het te DOEN.
Toch vind ik dat we weer in elkaar moeten investeren. Niet alleen voor onszelf. Niet alleen om de sleur te doorbreken en weer lol met elkaar te hebben. Maar ook voor onze kinderen.
Wij willen graag dat onze kinderen later ook in een liefdevolle relatie gekoesterd zullen worden. Dat ze gelukkig zijn en nooit het gevoel van onverschilligheid ervaren. Wij zijn het voorbeeld wat zij later acceptabel en normaal vinden. Als wij langzaam maar zeker onverschillig en ongelukkig worden, zullen zij het misschien ook in hun relatie accepteren. Maar dat is niet de weg. Wij moeten niet alleen maar ‘samen blijven voor de kinderen’. Wij moeten laten zien dat je na vele jaren commitment nog steeds in elkaar hoort te investeren. Dat liefde inderdaad een werkwoord is, maar dat het geen opgave is, maar juist een fijne bezigheid.
Naast deze belangrijke reden is er nog een die ik toch net zo cruciaal vind:
Het is niet alleen mijn geluk en dat van onze kinderen, waar ik voor pleit, maar ook dat van jou. Ik wil niet dat jij de zoveelste zuchtende echtgenoot bent, die het gezeur van zijn vrouw aan zich voorbij laat gaan. Ik wil de vrouw zijn die de veilige haven is voor hem om bij thuis te komen.
Dus als jij met me eens bent en ook vindt dat we het nog fijner zouden kunnen hebben samen, dan gaan we stiekem stapje voor stapje meer moeite voor elkaar doen. Ik heb er zin in! Ik heb er zin in om jou te verrassen met een lekker gerecht, om mee te gaan naar je golfclub, om aan te horen hoe jouw belangrijke vergadering was en onze telefoons weg te leggen bij het eten om echt bij elkaar te zijn. En ik hoop dat jij er ook naar uitkijkt dat je met een paar simpele gebaren jouw vrouw intens gelukkig maakt.
Kus en een knuffel van jouw vrouw.
