Eindelijk, daar zit ik dan. Even de tijd om te schrijven en de dag los te laten. Of naja, dat dacht ik. Mijn bureau is bezaaid met spullen. Theekopje hier, brieven daar, in elkaar gewurmde snoeren, een oude boterham en nog veel meer. Ja, mijn leven is iets anders dan die van de gemiddelde studente. Ik ben namelijk naast mijn schoolleven ook nog eens moeder. Ik was 19 toen ik voor het eerst in mijn dochter haar oogjes keek en haar zag opgroeien van baby tot een pientere en vrolijke peuter. Al meer dan een jaar geleden, het is bijna niet te bevatten.
Zo klein en zo zorgenloos, wat een heerlijk leven is dat toch. Kan jij het je nog herinneren? Natuurlijk niet, maar dat betekent niet dat het niet meer in je zit. Nu 21, afstuderend en huishouding runnend was ik het wel kwijt. Totdat ik op een vierkant houten bouwblokje stond. gescheiden van de rest, gevonden onder mijn voet. Met tranen in mijn ogen sprong ik op en neer en mijn dochterlief kan haar schaterlachje niet meer bedwingen. Al gauw was ik het huishouden en het ellendige studeren vergeten toen ik naar mijn gelukkige peuter keek die druk in haar wereld bezig was met haar speelgoedvriendjes. Misschien, heel misschien was er in die wereld ook wel een klein plekje voor mij? En al gauw vond ik mijzelf in een wereld vol knuffelvriendjes, stapels blokken die in echte steden waren veranderd en zachte vloeren van puzzelmatjes. Heerlijk, ik was even klein en zorgeloos. Net als mijn dochter.
De eer die ik heb om haar op te mogen voeden en haar te mogen begeleiden in het leven. Vergeet ik soms, dat zij mij ook af en toe een beetje opvoedt, wijzer en sterker maakt dan dat ik was. Veel ouders vergeten soms dat het oke is om jezelf te verliezen in een wereld vol fantasie. We zijn te oud om prins of prinses te spelen roepen we, terwijl we vergeten dat het heel rustgevend kan zijn en als bonus versterkt het ook nog eens de band met je kind(eren). Een wijze levensles zonder woorden, van een blije peuter: ‘ het is ook belangrijk om een keer naar jezelf te kijken en het kind in jezelf ook eens schaamteloos los te laten.’
