Hij was de gene die loog en bedroog, maar ik realiseer me nu dat er mij ook wat te wijten viel. In eerste instantie was het makkelijk om met elke vinger die ik had naar mijn echtgenoot te wijzen, want hij was de gene die ons huwelijk van 10 jaar zomaar weggooide. Hij was de gene die mij bedroog en die weg is gegaan en voordat hij wegging had hij me al lange tijd buitengesloten.
Door hem de schuld te geven kwam ik door de eerste zware maanden van onze scheiding, “Hoe durft hij!” was mijn mantra. Ik had een heel leger van supporters om me heen verzameld, die net als ik, niet konden geloven wat een eikel deze kerel wel niet was. Want het was wel duidelijk dat een liegende, bedriegende, familie verlater alles versloeg wat ik ooit misschien verkeerd had gedaan in ons huwelijk. Toch?
Fout.
Ik heb mezelf lang voor gehouden dat ik de lieve, onbaatzuchtige en lijdende vrouw was. Tot ik een therapeut tegenkwam die eerlijk tegen me was en die me dwong om naar mijn eigen tekortkomingen te kijken. En dat was niet best..
Ik weet nu wat ons huwelijk heeft verpest en wat tot een scheiding leidde. Laat dit een waarschuwing zijn, voordat het bij jou ook te laat is:
1 Ik zette mijn kinderen op de eerste plek
Het is makkelijk om van je eigen kinderen te houden. Het kost bijna geen moeite en ze adoreren je, wat er ook gebeurt. Een huwelijk is het tegenovergestelde: je moet er aan werken. En de momenten dat mijn huwelijk voelde als werken, checkte ik uit. Ik nam mijn kinderen mee naar een workshop of een museum. Ik plande avonturen met ze waarvan ik wist dat mijn echtgenoot niet mee zou kunnen (en mijn leuke tijd zou kunnen verpesten). Ik vertelde mezelf dat dit prima was want hij wilde toch liever werken en hij was toch altijd een beetje mopperig tijdens familie uitjes.
Ik koos ervoor om de meeste avonden mijn kinderen in ons bed te laten slapen, hij ging toch laat naar bed of snurkte. En als resultaat waren we bijna nooit meer samen en hadden we nooit meer dates zonder de kinderen. Nou ja, misschien één keer per jaar op onze trouwdag.
2 Ik had geen grenzen wat betreft mijn ouders
Ze kwamen regelmatig bij ons thuis, kwamen onaangekondigd langs en liepen altijd zo naar binnen. Ze ‘hielpen’ in het huis en deden dingen die wij nooit aan ze vroegen zoals het opvouwen van de was. We gingen met ze op vakantie en ze corrigeerden onze kinderen voor onze neus. Mijn angst om mijn ouders niet teleur te stellen zorgde ervoor dat ik nooit een grens trok. De paar keer dat ik wel voor de autonomie van ons gezin opkwam was sporadisch en de keren erna ging het weer zoals voorheen. Mijn echtgenoot was letterlijk met mijn hele familie getrouwd.
3 Ik liet hem geen man zijn
Ik dacht dat liefde om eerlijk zijn draaide, maar we weten allemaal dat de waarheid pijnlijk is. Naarmate we meer comfortabel met elkaar werden (lees lui), deed ik niets meer om ons huwelijk leuk te houden. Ik praatte negatief over hem tegen mijn vriendinnen, moeder en collega’s. “Kun je geloven wat hij nu weer heeft gedaan?” en “Waarom zou hij dat in hemelsnaam zo doen?” In plaats van zijn ego op te bouwen, vertrapte ik het. Ik snauwde als hij dingen verkeerd deed, terwijl hij dingen niet verkeerd deed, hij deed het gewoon niet op mijn manier. Ik behandelde hem als een kind. Ik controleerde de uitgaven en irriteerde me aan elke cent die hij uitgaf. Hoe slechter ons huwelijk ging, hoe meer ik op zoek ging naar mijn fouten zodat ik kon laten zien hoe superieur ik wel niet was. Aan het einde had ik totaal geen respect meer voor hem en ik zorgde er wel voor dat hij dit wist.
4 Ik deed geen moeite om te leren om op de juiste manier ruzie te maken
Ik weet dat dit gek klinkt, maar er is een juiste manier om ruzie te maken. Ik probeerde om de vrede in huis te bewaren door mijn mond dicht te houden als dingen me echt dwars zaten. Zoals je je kunt voorstellen zorgde dit ervoor dat alle dingen die me dwars zaten opgestapeld werden en er dan in één keer uit knalden als een mega, extreem boze vuurbal. En bij met boosheid bedoel ik een belachelijke woede aanval die eerder hoort bij een kleuter van 3. De woede uitbarsting praatte ik voor mezelf goed als: een vrouw kan maar zoveel hebben. Als ik er nu op terug kijk dan was ik echt een eng mens tijdens die periodes.
Ik schrijf dit stuk niet in de hoop om mijn ex terug te winnen of om vergeven te worden. Ik schrijf dit omdat ik niet kan geloven hoe lang ik mijn hoofd in het zand heb gestoken. Ik hoop dat andere vrouwen hun hoofd wel uit het zand trekken en eens goed gaan rondkijken. Want hoewel ik nog steeds ben gekwetst door de manier waarop mijn echtgenoot ervoor heeft gekozen om onze problemen op te lossen, namelijk in het bed van een andere vrouw in plaats van gesprekken en therapie, weet ik nu dat mijn gedrag hem voor een groot deel die kant op heeft geduwd.
Sloane Bradshaw yourtango.com
ps Volg jij Herhealth.nl al op Instagram? @Herhealth.nl
