Als jonge gezonde vrouw een flinke burn-out krijgen, ik schaamde me kapot. Want, redeneerde ik: sterke, slimme mensen krijgen geen burn-out en ik kreeg het wel. Dus ik dacht automatisch dat ik dus niet sterk of slim was maar juist zwak.
Dit is natuurlijk niet waar, want mensen die een burn-out hebben bezitten juist vaak zeer krachtige eigenschappen.
Maar goed, die krachtige eigenschappen die zag ik niet in, ik vond mezelf vooral zwak en had het gevoel dat ik had gefaald. Ik weet nog zo goed dat ik het in het begin tegen bijna niemand durfde te zeggen, want wat vond ik het een afgang. Kun je nagaan hoe ver ik er in zat.
Ik schaamde me zo dat ik niet wilde dat mensen het wisten in het dorp waar ik oorspronkelijk vandaan kwam, ik woon er al jaren niet meer dus waar maakte ik me druk om? Daarnaast wonen er hartstikke aardige mensen in dat dorp, maar goed dit had natuurlijk alles met mijn persoonlijke gevecht te maken. Mijn schaamte en mijn gevoel van falen en niets met de reacties van anderen.
Ik schaamde niet alleen voor het feit dat ik het allemaal niet meer aankon. Ik schaamde ook voor mijn vriendinnen. Vooral in het begin, vlak voordat ik ‘instortte’ en thuis kwam te zitten heb ik zo vaak vriendinnen afgezegd. Dan hadden we afgesproken maar dan was ik zo moe, ik kon mijn ene been niet meer voor het andere zetten en moest ik weer afzeggen. Daar maak je je dus niet populair mee kan ik je vertellen… Dus schaamde ik me daar weer voor, dat ik te moe was om af te spreken. Ach een vicieuze cirkel dus.
Maar dan, dan is het wel de bedoeling dat je weer beter wordt. Dat je er weer bovenop komt en dat begint met acceptatie. Hmmmm je ontzettend schamen omdat dit je is overkomen en acceptatie liggen wel heel ver uit elkaar. Maar gelukkig begon ik in te zien (met hulp overigens) dat ik me niet hoefde te schamen. Dat ik dingen misschien beter had kunnen aanpakken, beter op mezelf had kunnen letten maar dat dit me gewoon is overkomen. Dat ik nu eenmaal burn-out ben geraakt maar dat dit veel mensen overkomt. Sterker nog, hoe opener ik er over werd hoe vaker ik hoorde: ja ik heb het ook gehad. Ik was dus niet alleen.
De 5 waardevolle levenslessen die ik leerde van mijn burn-out
En toen ik me eindelijk niet meer schaamde voor mijn burn-out en het niet meer als falen zag kon ik het accepteren. En met het accepteren kon het herstellen beginnen. Accepteren dat het niet erg is, dat je niet hebt gefaald en dat er enorm veel mensen zijn die dit overkomt.
Nu schaam ik me er niet meer voor, ik schrijf er zelfs open en bloot over op herhealth.nl. Ik doe dit omdat ik wil dat als jij nog in deze situatie zit je er misschien wat aan kunt hebben. Misschien herken je wat in mijn verhaal, al is het maar een klein onderdeeltje. Want ik weet nog zo goed hoe fijn ik het vond als ik ergens een stukje herkenning kon vinden.
Ik ben nu zelfs blij dat het mij is overkomen. Er is nu zo veel veranderd, het is voor mij echt een eyeopener geweest. Ik kan met een gerust hart zeggen dat ik me er niet meer schaam en dat ik na mijn burn-out een stuk gelukkiger ben geworden!
Ook interessant: Waarom een burn-out ook positief kan zijn
