Als ik tegenwoordig roep dat ik lekker ga sporten, kijkt mijn omgeving mij nog steeds licht fronsend aan. Ik ben namelijk 32 jaar lang anti-sport geweest. Op de middelbare school deed ik alles om er onderuit te komen en de trouwe bloglezers weten dat dit tot ‘vette’ resultaten heeft geleid. Namelijk 96kg aan pure Sophie.
Nee, sporten en bewegen was niet mijn ding. Toen ik de 96 kg aantikte en de huid van mijn achterste redelijk in de buurt kwam van de looks van een bloemkool, vond ik het wel tijd om er iets aan te doen. Twee boeken gelezen: een over de psychologie achter overgewicht en een over voeding zelf. Gaandeweg kwam ik tot de conclusie dat je met overgewicht ook een killer body kunt hebben, alleen letterlijk in plaats van figuurlijk. We kennen namelijk allemaal de slechte effecten van hevig overgewicht op het menselijk lichaam.
Twee keer per week hardlopen en één keer per week de fitness video van Claudia Schiffer nadoen, heeft voor 30kg gewichtsverlies binnen anderhalf jaar gezorgd. Top. Want toen kon ik stoppen met sporten.
Jaren gingen voorbij en ik bleef (wonder boven wonder) op gewicht.
Tot het heugelijke moment dat ik mijn huidige echtgenoot tegen het lijf liep. Deze lange, knappe en sympathieke sportinstructeur met een vaste vrouwelijke fanclub, in zijn lessen heeft een eind gemaakt aan mijn sportloos bestaan.
Je kent de eerste periode van verliefdheid: kaasje hier, wijntje daar, je nest niet uitkomen en vervolgens kun je alle lekkere goodies rechtstreeks aan je dijen plakken. Een figuurlijke koude douche kwam op het moment dat vriendjelief, – eerlijk als altijd – tegen mij zei in de badkamer: “Schatje, je bent aan het aankomen”.
En dat was zo’n moment, wanneer ik (staande onder de douche) het liefst met water, douchegel en al door het putje wilde verdwijnen. Want OH MY GOD, zo’n boodschap komt heel hard binnen. Zoiets is gewoon niet subtiel te brengen. Nadat ik mijn (in stukken gebroken) ego weer bij elkaar geraapt had, wandelde ik voor het eerst naar de sportschool om de hoek. Inschrijven. Want hoe zuur het ook was – en hoe gekwetst ik me ook voelde – , had hij gelijk.
Een wekenlange ‘struggle’ begon. Minimaal 2x per week naar de sportschool. Ik haatte het. Intens en puur. Maar ik deed het wel. Na een aantal weken maakte ik vrienden en koppelde ik er een sociaal aspect aan. Een paar weken later, merkte ik dat ik het sporten nog steeds haatte, maar alles eromheen wel leuk vond. De ‘struggle’ werd langzaam gewenning. En ondanks dat ik minimale resultaat boekte (want de kipfilet onder mijn arm was nog steeds een halve haan), werd sporten een deel van mijn leven.
Het heeft echt serieus jaren geduurd voordat mijn lijf fitter, sterker en slanker werd. Inmiddels ben ik
op het punt beland dat ik sporten niet meer wil missen. Naast het sociale aspect merk ik ineens van alles. Het biedt ritme. Gezondheid. Ontspanning. Gezelligheid. Trots. Voldaan gevoel. Sterker nog: naast 2x per week sportschool (sociale) activiteiten, ben ik me zeer gaan hechten aan (meditatief me-time) hardlopen in het buitenlucht . Verkouden ben ik al tijden niet geweest en kan ik gerust chocola eten als ik dat wil.
Conclusie: Soms moet je gewoon doorzetten. Sporten maakt je echt gezonder en gelukkiger, ook al duurt het wellicht maanden of zelfs jaren voordat je het echt als deel van je leven accepteert.
En eerlijk is eerlijk… iedere keer als mijn man mij trots aankijkt als ik in een strak jurkje voorbij huppel, denk ik terug aan het moment onder de douche. En ben ik dankbaar voor zijn lef om zo eerlijk tegen me te zijn. Want motivatie komt soms uit een onverwachte hoek. Maar het is goed dat het er is.
Kun je wat hulp gebruiken bij je burn-out, hooggevoeligheid of heb je een andere hulpvraag? Plan dan een afspraak in met één van onze coaches. Kijk voor meer info op herhealth.nl/herhealth-e-coaching
